Ramowa Dyrektywa Wodna
Zgodnie z Ramową Dyrektywą wodną, państwa członkowskie UE powinny dążyć do osiągnięcia dobrego stanu wszystkich wód powierzchniowych i podziemnych. Osiągnięcie dobrego stanu wymaga spełnienia pewnych norm, dotyczących ekologii, chemii, morfologii i ilości wód. Dobry stan wód oznacza, że woda wykazuje tylko nieznaczną zmianę w stosunku do tego, co normalnie byłoby oczekiwane w warunkach niezakłóconych (to znaczy – przy niskim wpływie człowieka). Ponad połowa wód śródlądowych, rzek i jezior w Europie ma mniej niż dobry stan ekologiczny. Stan ekologiczny jest kryterium jakości struktury i funkcjonowania ekosystemów wód powierzchniowych. Ramowa Dyrektywa wodna jest powiązana z wieloma innymi dyrektywami UE. Należą do nich: dyrektywy dotyczące ochrony różnorodności biologicznej (dyrektywy ptasie i siedliskowe), dyrektywy dotyczące konkretnych zastosowań wody (wody pitnej, wody w kąpieliskach i dyrektyw dotyczących ścieków komunalnych) oraz dyrektywy dotyczące regulacji działań podejmowanych w środowisku (emisji przemysłowych i oceny oddziaływania na środowisko). Dyrektywy dotyczące kwestii takich jak powodzie i działań w ramach strategii morskiej mają znaczące powiązania z Ramową Dyrektywą Wodną, która jest również uzupełniona dyrektywą w sprawie substancji priorytetowych i Dyrektywą w sprawie wód podziemnych. Ramowa Dyrektywa Wodna zobowiązuje państwa członkowskie do monitoringu stanu wód na ich terenie, działań prowadzących do dostosowania prawa krajowego do wymogów RDW. Wymusza ona współpracę krajów, w przypadku gdy zlewnia zbiornika obejmuje terytorium więcej niż jednego państwa. Pierwotnie termin uzyskania stanu przynamniej dobrego wszystkich zbiorników wodnych w UE ustalony został na rok 2015, został on jednak dla większości krajów w tym dla Polski odroczy na 2021 lub 2027 rok.
