Można przyjąć iż rolnictwo rozwinęło się około 10 000 lat p.n.e. Po przejściu od zbieractwa do pierwszych form rolnictwa w uprawie rolnej istniały dwie techniki – kopieniactwo i technika wypaleniskowa. Następnym etapem było przejście do epoki żelaza, która cechowała się rosnącym znaczeniem rolnictwa ornego. Podstawowym narzędziem stało się radło. Gospodarkę żarową zaczęto zastępować systemem odłogawania ziemi na przemian. W dalszych epokach historycznych Polski wyróżniamy etapy czasowe rolnictwa: Okres gospodarki feudalnej Państwa Polskiego (V–XIV w.); Rolnictwo w Rzeczypospolitej (XV - XVIII w.); Okres zaborów (1772–1918); Dwudziestolecie międzywojenne; Okres gospodarki socjalistycznej (1945–1989), Okres po 1989 roku - poprzez wstąpienie do Unii Europejskiej aż do czasów obecnych, każda z tych epok odcisnęła swój kształt w krajobrazie rolniczym. Niewątpliwie na układ przestrzenny dzisiejszych użytków rolnych mają dwie podstawowe jednostki podziału ziemi kształtujące się w średniowieczu: łany i niwy.
Struktura użytkowania ziemi w Polsce przedstawia się następująco: użytki rolne zajmują obszar 18 418 tys. ha, co stanowiło 58% powierzchni kraju – z czego grunty orne zajmują 14 048 tys ha (76,3 % użytków rolnych), łąki 2 350 tys ha (12,8%), pastwiska 1 693 tys ha (9,2%), sady 296 tys ha (1,6%). W latach 1946-2005 areał użytków rolnych zmniejszył się o ponad 2 mln ha, zaś powierzchnia lasów zwiększyła się o ponad 2,6 mln ha. Największe znaczenie z punktu bioróżnorodności mają trwałe użytki zielone – łąki i pastwiska – stanowią około 10% powierzchni kraju i ponad 21% użytków rolnych. Użytki rolne możemy określić jako:
- grunty orne - część gruntów i użytków rolnych, poddawana ciągłej i sezonowej uprawie - najwięcej uprawiamy zbóż – 71%, roślin przemysłowych 11%, roślin pastewnych 10%, ziemniaków 3%, roślin strączkowych 2%,
- łąki i pastwiska - grunty rolne zajęte pod uprawę traw lub innych upraw zielnych (ziół, roślin motylkowych), zarówno naturalnych jak i powstałych w wyniku działalności rolniczej,
- sady - obszar użytkowany rolniczo, plantacja, na którym uprawia się drzewa lub krzewy dostarczające jadalnych owoców,
- nieużytki rolne, grunty marginalne - to obszary które na skutek złej działalności rolnej, przemysłowej, leśnej nie posiadają lub utraciły wartość użytkową, do nieużytków zalicza się również: bagna, wydmy, lotne piaski, jary, skały, tereny zdewastowane;
Stan bioróżnorodności użytków rolnych jest zależny od typu działalności rolniczej. Działalność rolnicza dzieli się w zależności od sposobu zagospodarowania przestrzeni rolniczej w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej. Wyróżniamy rolnictwo konwencjonalne – intensywne oraz rolnictwo zrównoważone – ekologiczne – zintegrowane. Bioróżnorodność w rolnictwie jest postrzegana w dwóch płaszczyznach: pierwszej, związanej z różnorodnością gatunków i odmian roślin uprawnych oraz gatunków i ras zwierząt hodowlanych oraz drugiej – jako bioróżnorodność roślin i zwierząt dzikich towarzyszących produkcji rolnej. Możemy mówić o bioróżnorodności genetycznej, wewnątrzgatunkowej, międzygatunkowej i różnorodności ekosystemów – krajobrazów. Bioróżnorodność danego obszaru jest na ogół charakteryzowana przy zastosowaniu takich miar jak: bogactwo gatunkowe, różnorodność (zróżnicowanie) gatunkowe, taksonomiczny rozrzut gatunków oraz różnorodność funkcjonalna i strukturalna. Użytki rolne to obszary jednorodne i na ogół ubogie w obrębie danej uprawy (jednogatunkowe). Na obszarach rolniczych duża bioróżnorodnością charakteryzują się tereny przejściowe pomiędzy dwoma ekosystemami tzw. ekotony. Rozpatrując bioróżnorodność w rolniczym użytkowaniu – najważniejsze są aspekty ekosystemowe - krajobrazowe. Na podstawie wyglądu krajobrazu możemy określić stan jego bioróżnorodności i typ działalności rolniczej.
