Pożegnanie Przewodniczącego naszej Rady
Prof. dr hab. dr h. c. mult. Jerzego Wilkina (1947-2023)
Wybitny naukowiec, nauczyciel akademicki, twórczy badacz, niekwestionowany autorytet, wspaniały przyjaciel, niezwykły człowiek.
W latach 1970–2014 był zatrudniony na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pełnił funkcje prodziekana i dziekana wydziału, w latach (1996–2014) kierował Katedrą Ekonomii Politycznej, najstarszą katedrą na tym wydziale. Zajmował się ekonomią instytucjonalną, ekonomią polityczną i ekonomią sfery publicznej, był autorem
ok. 400 publikacji naukowych dotyczących m.in. problematyki rozwoju wsi i rolnictwa, relacji między państwem a gospodarką, czy też metodologii ekonomii i filozofii nauki. Wykładał na wielu uczelniach polskich i zagranicznych.
Zasłużony pracownik Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN. Inicjator powstania w Instytucie Zakładu Integracji Europejskiej, którego był wieloletnim Kierownikiem. Członek rzeczywisty PAN, doktor honoris causa Uniwersytetu w Białymstoku, Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego oraz Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Za wybitne osiągnięcia w działalności naukowo-badawczej odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Profesor Jerzy Wilkin od ponad 20 lat był związany także z naszą fundacją. W 1999 roku przyszedł do FDPA z pomysłem wydania cyklicznych raportów na temat stanu polskiej wsi.
Od razu zrozumieliśmy, że taki projekt to wielka szansa i że udało się nam złapać przysłowiowego Pana Boga za nogi. Razem z nim znaleźliśmy sponsora dla tego przedsięwzięcia i tak powstał pierwszy „Raport o stanie wsi. Polska wieś 2000”. Profesor przez następne ponad dwadzieścia lat był redaktorem i współautorem raportów, był ich filarem. Zebrał zespół ekspertów, którzy chcieli je współtworzyć przede wszystkim dlatego, że firmował je Profesor Wilkin. Raport pozostaje jedną z najważniejszych inicjatyw, jakiej kiedykolwiek się podjęliśmy.
W początkowym okresie naszej współpracy Pan Profesor pracował intensywnie, nie tylko naukowo, ale również angażował się we wszelkie inicjatywy wzmacniające budowę społeczeństwa obywatelskiego oraz promujące na obszarach wiejskich polską akcesję do Unii Europejskiej, tym samym inspirując i nas do takich działań. Profesor Wilkin wielokrotnie podkreślał, że wejście Polski do UE przyniosło cywilizacyjne wręcz zmiany na polskiej wsi i był z tego bardzo dumny. Do końca był gorącym zwolennikiem naszej obecności w strukturach europejskich i obrońcą standardów demokracji.
Udało nam się nam go przekonać, aby w 2004 roku dołączył do rady naszej fundacji, a po ośmiu latach zgodził się zostać jej przewodniczącym. To była dla nas wielka nobilitacja, ponieważ Jego głos nadawał rangę debacie o sprawach polskiej wsi. Z jego pomysłu zrodził się również Konkurs ,,Polska wieś dziedzictwo i przyszłość” – który miał włączyć do debaty o wsi młodych naukowców, na których promocji Profesorowi zawsze bardzo zależało.
Profesor cenił sobie nasze doroczne wyjazdowe posiedzenia Rady, w trakcie których spotykaliśmy się z wiejskimi przedsiębiorcami, samorządowcami i ze społecznikami. Żywo interesował się ich problemami i praktyką gospodarczą. Miał ogromną wiedzę ekonomiczną, ale wykazywał również wielką wrażliwość na sprawy społeczne, takie jak trauma terenów popegeerowskich. Z nostalgią będziemy wspominać wyjazdowe spotkania całej załogi, jak nazywał zespół Fundacji, wieczorne rozmowy.
Jako Przewodniczącemu doskonale udało mu się uczynić z Rady i Zarządu zgrany zespół. Współpraca z nim była dla nas zarówno przyjemnością jak i zaszczytem. Był dla nas prawdziwym autorytetem, nie tylko ze względu na swoje osiągnięcia naukowe, lecz z powodu tego, jakim był człowiekiem i jaki przykład nam dawał. Zawsze zachowywał się skromnie, z łagodną godnością, z szacunkiem dla drugiego człowieka, niezależnie od jego statusu. Troszczył się o naszą Fundację i każdego z nas z osobna. Wspierał nas i motywował do działania. Był też osobą przez wszystkich bardzo lubianą, z niezwykłym poczuciem humoru. Był świetnym rozmówcą o nieprzeciętnej pamięci i inteligencji, umiał czerpać radość z życia.
Długo będziemy pamiętali pożegnanie Profesora 20 stycznia 2023 r. zarówno w Instytucie Wsi i Rolnictwa PAN, jak i na Powązkach. Niezwykle przejmujące i wzruszające. Uzmysłowiło jeszcze bardziej ile wszyscy straciliśmy, ale również jakim darem był on dla nas. Pomimo, że był to dzień smutny, to był zarazem inspirujący albowiem mogliśmy uzmysłowić sobie skalę osiągnięć i działań Profesora. Jest takie powiedzenie, że nie ma ludzi niezastąpionych, jednak przykład profesora każe wątpić w jego sensowność. Nie będziemy w stanie jego zastąpić, jednak postaramy się naszą pracą i postawą być godni jego pamięci.
